నేను చెన్నైలో ఓ సినిమా షూటింగ్ కు వెళ్ళి మేకప్ కూడా పూర్తిచేసుకుని షాట్ రెడీ ఎప్పుడంటారా ఎదురుచూస్తున్నాను. సరిగ్గా ఆ టైంలో ఓ సీనియర్ కమేడియన్ వద్దన్నారని నన్ను వెంటనే తిరిగి పంపించేశారు. నేను షాక్ లో వుండి, వెంటనే ఏడుపు వచ్చేసింది. అక్కడ అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్లు, మేనేజర్లు కూడా చాలా బాధపడ్డారు. ఆయన వద్దంటే మేమేం చేయలేం అని వారు తెలియజేశారు. ఆ షాక్ లో ఎలా రైల్వే స్టేషన్ కు వెళ్లానో కూడా తెలీదు. ట్రెయిన్ లో నేను హైదరాబాద్ వచ్చేవరకు ఏడుస్తూనే వున్నా. ప్రయాణీకులు మా ఇంట్లో ఎవరైనా చనిపోయారేమోనని నన్ను పలుకరించారు. వారికి ఏమీ చెప్పలేక నా బాధను వ్యక్తం చేయలేక మానసిక వ్యధను అనుభవించాను.
నేను మిమిక్రీ ప్రోగ్రామ్ లు చేస్తుండగానే సినిమాలకోసం మహేంధ్ర అనే మేనేజర్ ను పెట్టుకున్నా. కానీ ఆయన కొన్ని నాకు తెలీకుండా పేమెంట్ విషయంలో తీసుకున్న నిర్ణయాలు నాకు చాలా ఆశాభంగాన్ని కలిగించాయి. అది ఆయన తప్పుకూడా కాదు. నా ఫేట్. నేను విదేశాల్లో ప్రోగ్రామ్ చేస్తుండగా ఓ ఫ్యామిలీ ఇంటిలో వున్నాను. వారు చాలా బాగా పరిచయం కానీ ఇండియా వచ్చి సినిమా తీస్తున్నారు. వారి ఆఫీస్ ఓపెనింగ్ కూడా వెళ్ళాను. కానీ షూటింగ్ టైంలో నన్ను పిలవలేదు. విషయం తెలిసి నిర్మాతను అడిగితే, అదేమిటి? మేనేజర్లకు చెప్పానే నిన్ను పిలమని అన్నారు. ఏమి జరిగిందో కానీ మేనేజర్లనుంచి ఓ ఫోన్ రాలేదు. అంటూ బాధను వ్యక్తం చేశారు.